Samen onderweg naar Santiago
Blijf op de hoogte en volg Mieke en Riny
25 November 2013 | Nederland, Veghel
Samen onderweg naar Santiago
Nadat we zijn overeengekomen dat we samen naar Santiago willen gaan lopen i.p.v. ieder apart kwam het volgende punt: wanneer! De voorstellen ‘in 2015’ en ‘in 2013’ lagen er, daar moest een midden gevonden worden. Uiteindelijk dealen we ‘in 2014’, met ‘sprokkelen’ in 2012 en 2013.
Onze start is op 9-11-2012.
We hebben nog niet eerder samen gelopen, dus dit wordt een beetje aftasten of ons tempo overeenkomt. Met wat geleende spullen, zoals de rugzakken, gecreëerd gewicht (grote stenen, we willen er ons niet te gemakkelijk vanaf maken) en……….. mét de schelpen (’t gaat immers naar/’t moet immers naar Santiago gaan), vertrekken we vanuit Veghel! Ondanks dat het (nog) een thuiswedstrijd is , vinden we het toch wel spannend. ’t Lopen gaat goed al voel je aan je benen dat er gewicht (ongeveer 8 kg) op je rug ‘zit’.
Als we in St-Oedenrode aan een mevrouw met een grote hond naar een bepaalde straat vragen die we niet kunnen vinden, denkt die mevrouw flauw te vallen. Ze trekt lijkbleek weg en we kunnen niet anders dan haar tegen een paaltje op de grond zetten en hulp halen in de buurt. Hebben we niet vaak gelezen dat er op weg naar Santiago vreemde, verrassende dingen gebeuren? Zou dit er al een zijn? Dat zou al wel erg vlug zijn maar een verrassende ontmoeting was het zeker.
Via Best en Wintelre lopen we naar Vessem. We hebben de eerste stempels vergaard en de eerste 35 km zitten erop! Het begin is gemaakt en we zijn hoopvol! We matchen in alle opzichten!
Op 13-3-2013 vertrekken we voor de tweede etappe, we zien wel hoever we komen!
Na een koude nacht, het heeft 10 graden gevroren, vertrekken we flink ingepakt (een goede test van het thermo-ondergoed!!) vanuit Vessem richting Postel. Nadat we, na een koffiepauze in Hapert, al weer een drie kwartier onderweg zijn, stopt er een auto naast ons in de wegberm. Het is de eigenaar van ‘onze’ koffiestop. Hij vertelt dat in hun zaak nog was nagepraat over onze tocht en dat ze nog iets waren vergeten. Hij overhandigt ons een folder van mensen uit de buurt van Hapert, die in Frankrijk óp de route naar Santiago een Bed & Breakfast zijn begonnen en ‘daar zouden we straks nog wel eens blij mee kunnen zijn’. We zijn oprecht verrast!! Vanwaar zo’n betrokkenheid?? We zijn maar een van de vele vreemdelingen die dagelijks hun gelegenheid bezoeken en dan de moeite nemen om iemand nog iets na te brengen! Deze meneer wijst ons op een verkorte wandelroute naar Postel. Een erg mooie route, volgens hem, door het natuurgebied De Kempen! Dat treft, wij zijn vrijwel bij de afslag naar De Kempen en lichtelijk ontdaan lopen we het natuurgebied in.
Het had zo mooi kunnen zijn………………maar bij ons gaat het helaas mis. Doordat er overal een behoorlijke laag sneeuw ligt, hebben we vast en zeker ergens een bewegwijzering gemist. We hebben uren lopen dolen zonder te weten waar naar toe. Het is blubber, sneeuw en bos en blubber, sneeuw en bos, er lijkt geen eind aan te komen. Ons kaartmateriaal is niet toereikend. Komen we hier nog wel uit? En waar zijn we dan?
Uiteindelijk……………….ja, toch de bosrand!!! En als een duveltje uit een doosje………………een wandelende oudere heer waaraan we kunnen vragen waar we ergens zijn. Hij beschrijft ons ook de weg naar de abdij die nog een heel eind uit de richting ligt maar elke stap kort nu, dus wij vol goede moed weer op pad! En ja….na steeds reikhalzend gespeurd te hebben naar een torentje boven de bossen, komt eindelijk de abdij in zicht!! Volgens ons boekje ’Via Monastica’ zouden we 18 km gelopen hebben maar met ons dolen door De Kempen voelt het alsof we meer km’s in de benen hebben; we zijn ‘total loss’. Terwijl we ‘uitgeteld’ zitten te bekomen van onze barre tocht begint opeens het klokje van de abdij te luiden. Zo mooi!! Onze kamers liggen op de binnenplaats met uitzicht op de klokkentoren. Het tijdstip van het gebeier kunnen we niet plaatsen maar we genieten er ten volle van! ’s Avonds horen we in de refter het waarom…………….er is een nieuwe paus gekozen!! De heren, want zo heten de bewoners van deze abdij, zijn in opperste stemming!! Geweldig en heel apart om op dit moment in deze abdij te zijn!!
Ondanks onze vermoeidheid en ondanks de prima kamers, hebben we allebei een slechte nacht. Onze mummieslaapzak is erg wennen, je draait je er helemaal in vast. En dan nog die lakenzak erin…… het voelt als een steeds krapper wordende cocon. Zo erg dat we gaandeweg de lakenzak overboord gooien en het alleen met de slaapzak doen. Die blijft verre van ideaal en érg wennen.
De volgende morgen gaan we onder een strak blauwe hemel op weg! Het heeft vannacht 11 graden gevroren en er is weer een laag sneeuw gevallen. We zijn net onderweg als Mieke met haar hele ‘hebben en houen’ onderuit gaat……….. op plaatsen is het dus spiegelglad! Gelukkig valt de schade mee. Na de eerste schrik en het eerste pijntje komt het tempo er weer in!
We lopen een groot deel van de dag langs het Kanaal Dessel-Kwaadmechelen en het Albertkanaal. Dat loopt fijn! Af en toe worden we getrakteerd op een flinke sneeuwbui, da’s minder maar het zijn maar buien!
In Olmen hebben we gaandeweg overnachting kunnen regelen. Ook hier treffen we een riante plek maar ondanks dat we onze slaapzak hier niet hoeven te gebruiken, slapen we weer slecht.
De volgende morgen weer op pad, eerst richting kanaal en dan weer verder. Heerlijk dat je hier niet verkeerd kunt lopen!!
Helaas moeten we de waterkant verlaten en komen we op holle bos- en modderpaden terecht waar op plaatsen de sneeuw kniehoog is opgewaaid. Het is er moeilijk lopen, de paden zijn brokkelig aangevroren en waar de zon bij kan is het ontdooid en blubberig. Bij bijna elke stap moet je afwegen waar je je voet neerzet. We werken zo niet veel km’s weg, het is niet anders. Er is nergens een locatie waar we even kunnen zitten of iets kunnen drinken. We zijn blij als eindelijk Diest in zicht komt maar minder blij als we in de gaten krijgen dat ons overnachtingsadres helemaal aan de zuidkant van de stad is. Daar hebben we morgen dan weer baat bij! De eerste 57km (van de 2600) zijn weggewerkt!! Weer treffen we een heerlijk onderkomen en ……………….we slapen best goed!!
De volgende morgen loopt onze gastvrouw een eind mee omdat de insteek naar het Pelgrimspad moeilijk te vinden is. Zonder haar hulp zouden we het inderdaad niet gevonden hebben. Dat je zulke aardige, betrokken mensen ontmoet, ontroert je. We zijn uiteindelijk passanten en dan zo hulpvaardig zijn! Te meer nog omdat het snijdend koud is.
Het begint heuvelachtig te worden en op de modderige, besneeuwde, nog steeds holle bospaden valt het lopen/klimmen niet mee. Bovendien hebben we het klimmen nog helemaal niet in de benen en da’s te merken! Phoe, phoe!! Zo lang we maar in beweging zijn is de kou wel te harden maar ergens even gaan zitten is er niet bij. We treffen geen enkele locatie en een betonnen muurtje of een dikke kei, als die maar niet te laag is want anders komen we niet meer overeind, wordt het al snel te koud. Later in de middag bereiken we uiteindelijk Zoutleeuw. We zullen daar, bij de kerk, worden opgehaald door een meneer uit Attenhoven, 12 km van de route. Weer ontroert ons de betrokkenheid!! Gaandeweg het gesprek blijkt dat deze meneer het Spaanse deel van de Camino heeft gelopen en in mei vanuit huis de tocht naar Santiago wil maken.
‘s Morgens worden we weer bij de kerk in Zoutleeuw afgezet en beginnen we aan onze volgende wandeldag! ’t Is schitterend weer, de zon schijnt en de lucht is strak blauw! We lopen en lopen en lopen!! Vandaag voor een groot deel over bolle kasseien. Ook dat is niet lekker lopen. Waarschijnlijk hebben we teveel aandacht voor het wegdek en/of de lucht ………….. na verloop van tijd klopt de routebeschrijving niet meer. Gelukkig zijn we redelijk in de bewoonde wereld zodat we links en rechts wat kunnen vragen en ja….eindelijk komen we bij het St. Jobkapelletje weer op het ‘rechte pad’!!
’t Is zondag! Na de mis lopen de staminekes en de restaurantjes vol! Hele families lopen vanuit de kerk zó de kroeg in! Heel sfeervol!! Wij lopen ze toch maar voorbij, trekken door Hélécine en gaan op weg naar Jodoigne waar onze 2-de etappe eindigt en waar we worden opgehaald. We hebben veel indrukken opgedaan en voldaan kijken we terug op de 135 km die we tot nu toe hebben weggewerkt!! De eerste stempels zijn gezet!!
7-10-2013 De derde etappe
Vanwege de overnachtingsmogelijkheden beginnen we in Éghezée. We worden, wat een luxe(!!), weer gebracht! Om 9.15 uur nemen we afscheid van onze chauffeur en beginnen we aan de derde etappe. We treffen geweldig weer! Het is heerlijk van temperatuur en tussen de huizen is het soms echt warm! Maar daar zijn we nog niet.
We lopen over een fiets-/voetpad door velden en bosschages richting Namen. Het is een erg mooi gebied en we zien nauwelijks iemand. Als we 6 mensen in 3 uur hebben ontmoet is het veel. In de buurt van Namen zijn vaker trimmers, wandelaars en/of fietsers, het pad stopt daar gauw genoeg en hoe we dan verder moeten is niet duidelijk aangegeven. Er zijn werkzaamheden die hieraan misschien debet zijn maar………… pas de panique…………deze keer hebben we een GPS om te voorkomen wat ons in De Kempen gebeurde. En ja, we zitten goed en we weten hoe we verder moeten. We hebben alle tijd van de wereld want we kunnen toch niet om 14.00 uur al aan de deur van ons overnachtingsadres staan! We eten een broodje aan de oever van de Sambre, drinken een glaasje fris op een terrasje in het centrum en koesteren ons in de zon op een bankje aan de oever van de Maas totdat het ons tijd lijkt om ons adres aan de Maaskade op te zoeken.
Na een nacht met matige slaap, het lijkt erbij te gaan horen, beginnen we ’s morgens met een heerlijke temperatuur! Het is lichtbewolkt en het voelt alsof de dag nog moet beginnen ondanks het tijdstip (8.45 uur). Vanuit de voordeur zitten we meteen al op de route! De hele dag lopen we op een fiets-/wandelroute langs de Maas, de zgn. Voie verte. Het ene stuk is beter dan het andere. Sommige delen liggen open vanwege werkzaamheden. We komen een enkele fietser tegen en een enkele vriendelijke wandelaar, volop bankjes maar nergens een mogelijkheid om iets te kunnen drinken. Tegen de tijd dat we hongerig worden, nestelen we ons in de zon op de trappen van een gesloten restaurant. We raken door onze proviand heen maar we treffen het……………..er staat aangegeven dat in het centrum van Anhee een supermarkt is. Met een klein ommetje komen we er en slaan nieuwe proviand in. Weer eenmaal op onze route, passeren we een groepje hangjongeren die, als ze ons zien, ‘la ballade des gens heureux’ beginnen te zingen! Schitterend!
Na heerlijk gelopen te hebben komen we in Dinant waar we onderdak krijgen in de abdij. Daar is een oud, leeg klaslokaal waar we kunnen overnachten. Aanvankelijk zouden we zo op de houten vloer moeten liggen maar gelukkig kregen we 2 strandmatjes. Dit is dus pelgrimeren! Geen verwarming en soberheid alom! Om 8 uur gaan we naar bed, misschien dat we in de slaapzak warm worden. Het is goed dat we het meemaken, we gaan ervan uit dat dit op lange termijn misschien wel eens gewoon zou kunnen worden. De tijd zal het leren!
De volgende dag vertrekken we met het doel ‘Givet bereiken’, iets van 25 km lopen. Dat moet te doen zijn! De realiteit wordt anders…………..we eindigen na een barre middag van heeel veeel geploeter en gezwoeg in Hastière, op de helft van ons gestelde doel.
Als we ’s morgens de abdij verlaten begint het al vlug te regenen. Zo zelfs dat we onze regencapes voor de dag halen en blij zijn dat we eronder zitten! Het grootste deel van de dag blijft het regenen. Het voelt als herfst, de temperatuur zakt maar al lopend hebben we daar geen hinder van. De Voie Verte die ons al een paar dagen langs de Maas heeft geleid, gaat rond 11.30 uur ongemerkt het bos in en……………………….houdt ons 4 uur in de tang. Na 4 uur klimmen, dalen, zwoegen, ploeteren, zweten en puffen en vallen en opstaan en hopen en wanhopen komen we tussen Waulsort en Hastière eindelijk weer in de bewoonde wereld!! ‘Bewoonde wereld’ dat nog niet maar we zijn in ieder geval uit het bos! Het was bar en boos en op plaatsen echt gevaarlijk! Soms was het duidelijk dat we niet op het Pelgrimspad konden zijn, zo risicovol kan dat toch niet zijn. De GPS helpt ons gelukkig weer op de route, we zien de schelp weer!! Eén keer en weer gaat het mis. Het is zo steil en glad (mos) in het bos dat we alle aandacht nodig hebben voor ons voetenwerk en daardoor waarschijnlijk weer een teken hebben gemist. Het is een middag van ‘regelrechte’ survival geworden en dat met 8 kg op onze rug. Berenlink!! (We hebben tijdens dit avontuur een stok erg gemist!)
Enfin…..we zijn in de buurt van Hastière. We hebben het inmiddels koud, we hebben 0,0 tempo kunnen maken en we zien eruit als een stelletje holbewoners, verregend en verwaaid en onze schoenen en broeken onder de modder. Ons overnachtingsadres kent niemand en het telefoneren er naar toe blijft zonder gehoor dus vragen we bij een hotel of we daar onderdak kunnen krijgen. En ja, nog wel tegen een pelgrimstarief!! Dan is de ellende snel vergeten!! Op de toch nog goede afloop van deze zware dag nemen we een glaasje wijn bij de maaltijd! We slapen voor het eerst heeeerlijk!!!
Uitgerust gaan we eerst onze proviand in de supermarkt aan de overkant van de Maas aanvullen. Daarna halen we onze rugzakken in het hotel op en gaan we weer op pad over de Voie Verte. Onze ervaring van gisteren werkt nog door; we laten ons vooraf informeren of het pad wel doorloopt tot de volgende plaats, Givet, en verder tot Aubrives. Tot hier volgen we het Pelgrimspad en vanaf hier wijken we af van de originele route. Dat hebben we geweten!!
Alles gaat naar wens totdat we een doodlopend weggetje (voor het verkeer, denken wij) inslaan en er een stuk door denken af te snijden. Het weggetje eindigt uiteindelijk bij een heel groot weiland…………………. Daar maar doorheen. De koeien blijven rustig herkauwen en ja……….we zien Vireux Wallerand al liggen!! Maar dan……………………het weiland eindigt in een ónherbergzaam gebied; brandnetels, rozenbottels, bramen, distels en dat alles manshoog en in een wirwar van. Eigenlijk lijkt er geen doorkomen aan maar wat wil je??? De weg terug is ook weer een heel eind. Achteraf hadden we dat wel moeten doen.
We proberen er eerst zonder stokken doorheen te komen. Maar we hebben al gauw in de gaten dat dat niets wordt. Alles haakt en verstrengelt en hangt en trekt en in no time hebben we onze benen en onze armen open. Nog even proberen we naar boven te ‘werken’ maar daar komen we in een vergelijkbare situatie van gisteren en die hebben we afgezworen; dat geen tweede keer meer! Dus doorzetten…………..Vireux blijft lonken!! Als we na ruim een uur ‘stoeien’ door de woestenij heen zijn wacht ons nog een laatste akelig stukje over het randje aan de Maas, vlakbij een stuw. Er staan borden dat je daar niet mag komen maar wij kunnen niet anders meer. Super voorzichtig, voetje voor voetje komen we uiteindelijk aan de weg!!! We zien eruit of we een várken geslacht hebben………………onze armen, benen en sokken zitten onder het bloed. Met wat drinkwater op tissues proberen we het ergste weg te wassen voordat we onder de mensen komen. Ons tweede leerpunt hebben we gehad; dit is Nederland niet meer. We moeten ons aan de weg houden, willen we ooit in Santiago aankomen. Behoorlijk gehavend gaan we op zoek naar de VVV waar de mevrouw alles doet om overnachting te zoeken. Het valt niet mee. Uiteindelijk vindt ze 5 km ‘en haut’ in Vireux Molhain onderdak. In plaats van eerst ergens iets te eten, zoals we ons hadden voorgenomen, beginnen we gelijk maar weer te klimmen. De mevrouw van de VVV biedt ons aan met de auto te brengen maar wij willen het eerst zelf proberen. ’t Is pelgrimeren toch. Als het niet mocht lukken, zegt de mevrouw, moeten we haar zeker bellen dan rijdt ze alsnog. Alleraardigst!! Met een stempel vertrekken we. Het lukt ons!! Ondanks de gastvrijheid van onze gastheer doen we ’s nachts geen oog dicht maar we liggen heerlijk warm. ’s Morgens worden we door de hond een eind uitgeleide gedaan. Afdalend naar Vireux Wallerand bedenken we dat het 24 uur geleden is dat we voor het laatst hebben gegeten. Op dus………………naar de bakker en op…………………naar de koffie!! Dat wil erin!!
We hebben afgesproken vandaag niet van de Voie Verte af te wijken. Dat kost geen moeite. We lopen via Haybes, en Fumay naar Revin. We lopen steeds langs de Maas maar we komen amper iemand tegen. Van ‘het op zijn tijd pauzeren’ komt niets, er is niets zelfs geen bankje. Om 15.00 uur komen we in Revin aan. We gaan eerst voor een stempel naar het gemeentehuis, vervolgens werken we aan de bevoorrading voor morgen en gaan daarna op zoek naar onderdak.
Eerst dus naar het gemeentehuis! Heel belangstellend vraagt de mevrouw wat ons volgende doel is. Als ze ‘Rocroi’ hoort, reageert ze met ‘phoe, phoe. C’est monter, hè. C’est dur hè’ en gebaart de s-bochtenweg. Een gewaarschuwd mens………….. Terwijl we onze planning in het centrum afhandelen, zien we dat er veel horeca en toeristische locaties gesloten zijn. Eén hotel hebben we gezien dat open was. We gaan daar om onderdak vragen en ook hier lukt het………….tegen een pelgrimstarief!
We hoeven de deur niet meer uit…………heerlijk!! Op onze sloffen gaan we ’s avonds eten. Daarna bellen we het thuisfront dat we morgen in de loop van de middag in Rocroi hopen aan te komen in plaats van maandag. We zoeken op de GPS de route van morgen, we werken ons dagboek bij en slapen bijzonder goed!!
De GPS helpt ons ’s morgens naar de goede oversteek over de Maas en daar begint de klim. Niet vooruitkijken, naar de grond kijken en je eigen tempo lopen. Dát werkt!! We klimmen 12 km en tegen 12.00 uur komen we in Rocroi aan!! Het liep als gesmeerd!! Het VVV-kantoor is er dicht zodat we er nu geen stempel kunnen halen. Dat doen we op 1 april dan maar als we aan de vierde en geplande laatste etappe beginnen. Dan hopen we in één stuk door te kunnen lopen. We hebben er nu een dikke 300 km opzitten. Nog 2300 km, ‘Compostella s’approche!’ zoals een meneer onderweg zei.
Nadat we zijn overeengekomen dat we samen naar Santiago willen gaan lopen i.p.v. ieder apart kwam het volgende punt: wanneer! De voorstellen ‘in 2015’ en ‘in 2013’ lagen er, daar moest een midden gevonden worden. Uiteindelijk dealen we ‘in 2014’, met ‘sprokkelen’ in 2012 en 2013.
Onze start is op 9-11-2012.
We hebben nog niet eerder samen gelopen, dus dit wordt een beetje aftasten of ons tempo overeenkomt. Met wat geleende spullen, zoals de rugzakken, gecreëerd gewicht (grote stenen, we willen er ons niet te gemakkelijk vanaf maken) en……….. mét de schelpen (’t gaat immers naar/’t moet immers naar Santiago gaan), vertrekken we vanuit Veghel! Ondanks dat het (nog) een thuiswedstrijd is , vinden we het toch wel spannend. ’t Lopen gaat goed al voel je aan je benen dat er gewicht (ongeveer 8 kg) op je rug ‘zit’.
Als we in St-Oedenrode aan een mevrouw met een grote hond naar een bepaalde straat vragen die we niet kunnen vinden, denkt die mevrouw flauw te vallen. Ze trekt lijkbleek weg en we kunnen niet anders dan haar tegen een paaltje op de grond zetten en hulp halen in de buurt. Hebben we niet vaak gelezen dat er op weg naar Santiago vreemde, verrassende dingen gebeuren? Zou dit er al een zijn? Dat zou al wel erg vlug zijn maar een verrassende ontmoeting was het zeker.
Via Best en Wintelre lopen we naar Vessem. We hebben de eerste stempels vergaard en de eerste 35 km zitten erop! Het begin is gemaakt en we zijn hoopvol! We matchen in alle opzichten!
Op 13-3-2013 vertrekken we voor de tweede etappe, we zien wel hoever we komen!
Na een koude nacht, het heeft 10 graden gevroren, vertrekken we flink ingepakt (een goede test van het thermo-ondergoed!!) vanuit Vessem richting Postel. Nadat we, na een koffiepauze in Hapert, al weer een drie kwartier onderweg zijn, stopt er een auto naast ons in de wegberm. Het is de eigenaar van ‘onze’ koffiestop. Hij vertelt dat in hun zaak nog was nagepraat over onze tocht en dat ze nog iets waren vergeten. Hij overhandigt ons een folder van mensen uit de buurt van Hapert, die in Frankrijk óp de route naar Santiago een Bed & Breakfast zijn begonnen en ‘daar zouden we straks nog wel eens blij mee kunnen zijn’. We zijn oprecht verrast!! Vanwaar zo’n betrokkenheid?? We zijn maar een van de vele vreemdelingen die dagelijks hun gelegenheid bezoeken en dan de moeite nemen om iemand nog iets na te brengen! Deze meneer wijst ons op een verkorte wandelroute naar Postel. Een erg mooie route, volgens hem, door het natuurgebied De Kempen! Dat treft, wij zijn vrijwel bij de afslag naar De Kempen en lichtelijk ontdaan lopen we het natuurgebied in.
Het had zo mooi kunnen zijn………………maar bij ons gaat het helaas mis. Doordat er overal een behoorlijke laag sneeuw ligt, hebben we vast en zeker ergens een bewegwijzering gemist. We hebben uren lopen dolen zonder te weten waar naar toe. Het is blubber, sneeuw en bos en blubber, sneeuw en bos, er lijkt geen eind aan te komen. Ons kaartmateriaal is niet toereikend. Komen we hier nog wel uit? En waar zijn we dan?
Uiteindelijk……………….ja, toch de bosrand!!! En als een duveltje uit een doosje………………een wandelende oudere heer waaraan we kunnen vragen waar we ergens zijn. Hij beschrijft ons ook de weg naar de abdij die nog een heel eind uit de richting ligt maar elke stap kort nu, dus wij vol goede moed weer op pad! En ja….na steeds reikhalzend gespeurd te hebben naar een torentje boven de bossen, komt eindelijk de abdij in zicht!! Volgens ons boekje ’Via Monastica’ zouden we 18 km gelopen hebben maar met ons dolen door De Kempen voelt het alsof we meer km’s in de benen hebben; we zijn ‘total loss’. Terwijl we ‘uitgeteld’ zitten te bekomen van onze barre tocht begint opeens het klokje van de abdij te luiden. Zo mooi!! Onze kamers liggen op de binnenplaats met uitzicht op de klokkentoren. Het tijdstip van het gebeier kunnen we niet plaatsen maar we genieten er ten volle van! ’s Avonds horen we in de refter het waarom…………….er is een nieuwe paus gekozen!! De heren, want zo heten de bewoners van deze abdij, zijn in opperste stemming!! Geweldig en heel apart om op dit moment in deze abdij te zijn!!
Ondanks onze vermoeidheid en ondanks de prima kamers, hebben we allebei een slechte nacht. Onze mummieslaapzak is erg wennen, je draait je er helemaal in vast. En dan nog die lakenzak erin…… het voelt als een steeds krapper wordende cocon. Zo erg dat we gaandeweg de lakenzak overboord gooien en het alleen met de slaapzak doen. Die blijft verre van ideaal en érg wennen.
De volgende morgen gaan we onder een strak blauwe hemel op weg! Het heeft vannacht 11 graden gevroren en er is weer een laag sneeuw gevallen. We zijn net onderweg als Mieke met haar hele ‘hebben en houen’ onderuit gaat……….. op plaatsen is het dus spiegelglad! Gelukkig valt de schade mee. Na de eerste schrik en het eerste pijntje komt het tempo er weer in!
We lopen een groot deel van de dag langs het Kanaal Dessel-Kwaadmechelen en het Albertkanaal. Dat loopt fijn! Af en toe worden we getrakteerd op een flinke sneeuwbui, da’s minder maar het zijn maar buien!
In Olmen hebben we gaandeweg overnachting kunnen regelen. Ook hier treffen we een riante plek maar ondanks dat we onze slaapzak hier niet hoeven te gebruiken, slapen we weer slecht.
De volgende morgen weer op pad, eerst richting kanaal en dan weer verder. Heerlijk dat je hier niet verkeerd kunt lopen!!
Helaas moeten we de waterkant verlaten en komen we op holle bos- en modderpaden terecht waar op plaatsen de sneeuw kniehoog is opgewaaid. Het is er moeilijk lopen, de paden zijn brokkelig aangevroren en waar de zon bij kan is het ontdooid en blubberig. Bij bijna elke stap moet je afwegen waar je je voet neerzet. We werken zo niet veel km’s weg, het is niet anders. Er is nergens een locatie waar we even kunnen zitten of iets kunnen drinken. We zijn blij als eindelijk Diest in zicht komt maar minder blij als we in de gaten krijgen dat ons overnachtingsadres helemaal aan de zuidkant van de stad is. Daar hebben we morgen dan weer baat bij! De eerste 57km (van de 2600) zijn weggewerkt!! Weer treffen we een heerlijk onderkomen en ……………….we slapen best goed!!
De volgende morgen loopt onze gastvrouw een eind mee omdat de insteek naar het Pelgrimspad moeilijk te vinden is. Zonder haar hulp zouden we het inderdaad niet gevonden hebben. Dat je zulke aardige, betrokken mensen ontmoet, ontroert je. We zijn uiteindelijk passanten en dan zo hulpvaardig zijn! Te meer nog omdat het snijdend koud is.
Het begint heuvelachtig te worden en op de modderige, besneeuwde, nog steeds holle bospaden valt het lopen/klimmen niet mee. Bovendien hebben we het klimmen nog helemaal niet in de benen en da’s te merken! Phoe, phoe!! Zo lang we maar in beweging zijn is de kou wel te harden maar ergens even gaan zitten is er niet bij. We treffen geen enkele locatie en een betonnen muurtje of een dikke kei, als die maar niet te laag is want anders komen we niet meer overeind, wordt het al snel te koud. Later in de middag bereiken we uiteindelijk Zoutleeuw. We zullen daar, bij de kerk, worden opgehaald door een meneer uit Attenhoven, 12 km van de route. Weer ontroert ons de betrokkenheid!! Gaandeweg het gesprek blijkt dat deze meneer het Spaanse deel van de Camino heeft gelopen en in mei vanuit huis de tocht naar Santiago wil maken.
‘s Morgens worden we weer bij de kerk in Zoutleeuw afgezet en beginnen we aan onze volgende wandeldag! ’t Is schitterend weer, de zon schijnt en de lucht is strak blauw! We lopen en lopen en lopen!! Vandaag voor een groot deel over bolle kasseien. Ook dat is niet lekker lopen. Waarschijnlijk hebben we teveel aandacht voor het wegdek en/of de lucht ………….. na verloop van tijd klopt de routebeschrijving niet meer. Gelukkig zijn we redelijk in de bewoonde wereld zodat we links en rechts wat kunnen vragen en ja….eindelijk komen we bij het St. Jobkapelletje weer op het ‘rechte pad’!!
’t Is zondag! Na de mis lopen de staminekes en de restaurantjes vol! Hele families lopen vanuit de kerk zó de kroeg in! Heel sfeervol!! Wij lopen ze toch maar voorbij, trekken door Hélécine en gaan op weg naar Jodoigne waar onze 2-de etappe eindigt en waar we worden opgehaald. We hebben veel indrukken opgedaan en voldaan kijken we terug op de 135 km die we tot nu toe hebben weggewerkt!! De eerste stempels zijn gezet!!
7-10-2013 De derde etappe
Vanwege de overnachtingsmogelijkheden beginnen we in Éghezée. We worden, wat een luxe(!!), weer gebracht! Om 9.15 uur nemen we afscheid van onze chauffeur en beginnen we aan de derde etappe. We treffen geweldig weer! Het is heerlijk van temperatuur en tussen de huizen is het soms echt warm! Maar daar zijn we nog niet.
We lopen over een fiets-/voetpad door velden en bosschages richting Namen. Het is een erg mooi gebied en we zien nauwelijks iemand. Als we 6 mensen in 3 uur hebben ontmoet is het veel. In de buurt van Namen zijn vaker trimmers, wandelaars en/of fietsers, het pad stopt daar gauw genoeg en hoe we dan verder moeten is niet duidelijk aangegeven. Er zijn werkzaamheden die hieraan misschien debet zijn maar………… pas de panique…………deze keer hebben we een GPS om te voorkomen wat ons in De Kempen gebeurde. En ja, we zitten goed en we weten hoe we verder moeten. We hebben alle tijd van de wereld want we kunnen toch niet om 14.00 uur al aan de deur van ons overnachtingsadres staan! We eten een broodje aan de oever van de Sambre, drinken een glaasje fris op een terrasje in het centrum en koesteren ons in de zon op een bankje aan de oever van de Maas totdat het ons tijd lijkt om ons adres aan de Maaskade op te zoeken.
Na een nacht met matige slaap, het lijkt erbij te gaan horen, beginnen we ’s morgens met een heerlijke temperatuur! Het is lichtbewolkt en het voelt alsof de dag nog moet beginnen ondanks het tijdstip (8.45 uur). Vanuit de voordeur zitten we meteen al op de route! De hele dag lopen we op een fiets-/wandelroute langs de Maas, de zgn. Voie verte. Het ene stuk is beter dan het andere. Sommige delen liggen open vanwege werkzaamheden. We komen een enkele fietser tegen en een enkele vriendelijke wandelaar, volop bankjes maar nergens een mogelijkheid om iets te kunnen drinken. Tegen de tijd dat we hongerig worden, nestelen we ons in de zon op de trappen van een gesloten restaurant. We raken door onze proviand heen maar we treffen het……………..er staat aangegeven dat in het centrum van Anhee een supermarkt is. Met een klein ommetje komen we er en slaan nieuwe proviand in. Weer eenmaal op onze route, passeren we een groepje hangjongeren die, als ze ons zien, ‘la ballade des gens heureux’ beginnen te zingen! Schitterend!
Na heerlijk gelopen te hebben komen we in Dinant waar we onderdak krijgen in de abdij. Daar is een oud, leeg klaslokaal waar we kunnen overnachten. Aanvankelijk zouden we zo op de houten vloer moeten liggen maar gelukkig kregen we 2 strandmatjes. Dit is dus pelgrimeren! Geen verwarming en soberheid alom! Om 8 uur gaan we naar bed, misschien dat we in de slaapzak warm worden. Het is goed dat we het meemaken, we gaan ervan uit dat dit op lange termijn misschien wel eens gewoon zou kunnen worden. De tijd zal het leren!
De volgende dag vertrekken we met het doel ‘Givet bereiken’, iets van 25 km lopen. Dat moet te doen zijn! De realiteit wordt anders…………..we eindigen na een barre middag van heeel veeel geploeter en gezwoeg in Hastière, op de helft van ons gestelde doel.
Als we ’s morgens de abdij verlaten begint het al vlug te regenen. Zo zelfs dat we onze regencapes voor de dag halen en blij zijn dat we eronder zitten! Het grootste deel van de dag blijft het regenen. Het voelt als herfst, de temperatuur zakt maar al lopend hebben we daar geen hinder van. De Voie Verte die ons al een paar dagen langs de Maas heeft geleid, gaat rond 11.30 uur ongemerkt het bos in en……………………….houdt ons 4 uur in de tang. Na 4 uur klimmen, dalen, zwoegen, ploeteren, zweten en puffen en vallen en opstaan en hopen en wanhopen komen we tussen Waulsort en Hastière eindelijk weer in de bewoonde wereld!! ‘Bewoonde wereld’ dat nog niet maar we zijn in ieder geval uit het bos! Het was bar en boos en op plaatsen echt gevaarlijk! Soms was het duidelijk dat we niet op het Pelgrimspad konden zijn, zo risicovol kan dat toch niet zijn. De GPS helpt ons gelukkig weer op de route, we zien de schelp weer!! Eén keer en weer gaat het mis. Het is zo steil en glad (mos) in het bos dat we alle aandacht nodig hebben voor ons voetenwerk en daardoor waarschijnlijk weer een teken hebben gemist. Het is een middag van ‘regelrechte’ survival geworden en dat met 8 kg op onze rug. Berenlink!! (We hebben tijdens dit avontuur een stok erg gemist!)
Enfin…..we zijn in de buurt van Hastière. We hebben het inmiddels koud, we hebben 0,0 tempo kunnen maken en we zien eruit als een stelletje holbewoners, verregend en verwaaid en onze schoenen en broeken onder de modder. Ons overnachtingsadres kent niemand en het telefoneren er naar toe blijft zonder gehoor dus vragen we bij een hotel of we daar onderdak kunnen krijgen. En ja, nog wel tegen een pelgrimstarief!! Dan is de ellende snel vergeten!! Op de toch nog goede afloop van deze zware dag nemen we een glaasje wijn bij de maaltijd! We slapen voor het eerst heeeerlijk!!!
Uitgerust gaan we eerst onze proviand in de supermarkt aan de overkant van de Maas aanvullen. Daarna halen we onze rugzakken in het hotel op en gaan we weer op pad over de Voie Verte. Onze ervaring van gisteren werkt nog door; we laten ons vooraf informeren of het pad wel doorloopt tot de volgende plaats, Givet, en verder tot Aubrives. Tot hier volgen we het Pelgrimspad en vanaf hier wijken we af van de originele route. Dat hebben we geweten!!
Alles gaat naar wens totdat we een doodlopend weggetje (voor het verkeer, denken wij) inslaan en er een stuk door denken af te snijden. Het weggetje eindigt uiteindelijk bij een heel groot weiland…………………. Daar maar doorheen. De koeien blijven rustig herkauwen en ja……….we zien Vireux Wallerand al liggen!! Maar dan……………………het weiland eindigt in een ónherbergzaam gebied; brandnetels, rozenbottels, bramen, distels en dat alles manshoog en in een wirwar van. Eigenlijk lijkt er geen doorkomen aan maar wat wil je??? De weg terug is ook weer een heel eind. Achteraf hadden we dat wel moeten doen.
We proberen er eerst zonder stokken doorheen te komen. Maar we hebben al gauw in de gaten dat dat niets wordt. Alles haakt en verstrengelt en hangt en trekt en in no time hebben we onze benen en onze armen open. Nog even proberen we naar boven te ‘werken’ maar daar komen we in een vergelijkbare situatie van gisteren en die hebben we afgezworen; dat geen tweede keer meer! Dus doorzetten…………..Vireux blijft lonken!! Als we na ruim een uur ‘stoeien’ door de woestenij heen zijn wacht ons nog een laatste akelig stukje over het randje aan de Maas, vlakbij een stuw. Er staan borden dat je daar niet mag komen maar wij kunnen niet anders meer. Super voorzichtig, voetje voor voetje komen we uiteindelijk aan de weg!!! We zien eruit of we een várken geslacht hebben………………onze armen, benen en sokken zitten onder het bloed. Met wat drinkwater op tissues proberen we het ergste weg te wassen voordat we onder de mensen komen. Ons tweede leerpunt hebben we gehad; dit is Nederland niet meer. We moeten ons aan de weg houden, willen we ooit in Santiago aankomen. Behoorlijk gehavend gaan we op zoek naar de VVV waar de mevrouw alles doet om overnachting te zoeken. Het valt niet mee. Uiteindelijk vindt ze 5 km ‘en haut’ in Vireux Molhain onderdak. In plaats van eerst ergens iets te eten, zoals we ons hadden voorgenomen, beginnen we gelijk maar weer te klimmen. De mevrouw van de VVV biedt ons aan met de auto te brengen maar wij willen het eerst zelf proberen. ’t Is pelgrimeren toch. Als het niet mocht lukken, zegt de mevrouw, moeten we haar zeker bellen dan rijdt ze alsnog. Alleraardigst!! Met een stempel vertrekken we. Het lukt ons!! Ondanks de gastvrijheid van onze gastheer doen we ’s nachts geen oog dicht maar we liggen heerlijk warm. ’s Morgens worden we door de hond een eind uitgeleide gedaan. Afdalend naar Vireux Wallerand bedenken we dat het 24 uur geleden is dat we voor het laatst hebben gegeten. Op dus………………naar de bakker en op…………………naar de koffie!! Dat wil erin!!
We hebben afgesproken vandaag niet van de Voie Verte af te wijken. Dat kost geen moeite. We lopen via Haybes, en Fumay naar Revin. We lopen steeds langs de Maas maar we komen amper iemand tegen. Van ‘het op zijn tijd pauzeren’ komt niets, er is niets zelfs geen bankje. Om 15.00 uur komen we in Revin aan. We gaan eerst voor een stempel naar het gemeentehuis, vervolgens werken we aan de bevoorrading voor morgen en gaan daarna op zoek naar onderdak.
Eerst dus naar het gemeentehuis! Heel belangstellend vraagt de mevrouw wat ons volgende doel is. Als ze ‘Rocroi’ hoort, reageert ze met ‘phoe, phoe. C’est monter, hè. C’est dur hè’ en gebaart de s-bochtenweg. Een gewaarschuwd mens………….. Terwijl we onze planning in het centrum afhandelen, zien we dat er veel horeca en toeristische locaties gesloten zijn. Eén hotel hebben we gezien dat open was. We gaan daar om onderdak vragen en ook hier lukt het………….tegen een pelgrimstarief!
We hoeven de deur niet meer uit…………heerlijk!! Op onze sloffen gaan we ’s avonds eten. Daarna bellen we het thuisfront dat we morgen in de loop van de middag in Rocroi hopen aan te komen in plaats van maandag. We zoeken op de GPS de route van morgen, we werken ons dagboek bij en slapen bijzonder goed!!
De GPS helpt ons ’s morgens naar de goede oversteek over de Maas en daar begint de klim. Niet vooruitkijken, naar de grond kijken en je eigen tempo lopen. Dát werkt!! We klimmen 12 km en tegen 12.00 uur komen we in Rocroi aan!! Het liep als gesmeerd!! Het VVV-kantoor is er dicht zodat we er nu geen stempel kunnen halen. Dat doen we op 1 april dan maar als we aan de vierde en geplande laatste etappe beginnen. Dan hopen we in één stuk door te kunnen lopen. We hebben er nu een dikke 300 km opzitten. Nog 2300 km, ‘Compostella s’approche!’ zoals een meneer onderweg zei.
-
26 November 2013 - 00:25
Marion Krol:
Hee dappere dames!! Wat leuk om jullie wandelervaringen te lezen. Zelfs in Nederland en België al afzien maar gelukkig ook genieten. Dat gaat een bijzondere wandeltocht worden. Fijn dat het zo lekker klikt samen. Veel plezier!!
-
26 November 2013 - 11:41
Bea:
Prachtig verhaal. En zo herkenbaar ook. Wel blijven schrijven hoor. Dan leven we op afstand met jullie mee. -
26 November 2013 - 19:57
Ad En Truus:
Wat een tocht en het is nog pas het begin, het is zo goed geschreven dat ik het zelf een beetje mee beleef. Petje af voor jullie doorzet. En dan al die bijzondere ervaringen. Er zullen zeker momenten zijn van dankbaarheid om elkaar te hebben leren kennen zodat deze tocht met zijn ups en dows gezamenlijk ondernomen kan worden.
We willen graag met jullie mee blijven reizen. Voor straks in april alvast veel wandelplezier. -
26 November 2013 - 20:07
Karla:
Erg leuk om jullie verhalen te lezen. Ben heel erg benieuwd naar het vervolg. Ga jullie zeker volgen! -
26 November 2013 - 20:18
Toon Linders:
Hoi Mieke en Riny,
Wat een verhaal, het zijn niet alleen vele kilometers, en zitten ook nog moeilijke kilometers tussen.
Begin oktober, toen jullie met de derde etappe bezig waren trof ik in de bossen in Someren een meisje/vrouw van begin 20 afkomstig uit Veldhoven die net begonnen was aan de tocht vanuit Vessem maar die liep via Maastricht. Ook zei was van plan om in etappes te lopen. Ik had ze ook verteld van jullie. Ik had nog getwijfeld om te vragen of ik met haar mee mocht lopen, ik heb het toch maar niet gedaan. Ik heb al wel een mooie natuursteen gevonden (niet al te groot) met het aardappelen uit steken. Ik heb hem bewaard. wie weet.
Nou de groetjes, ik ga jullie volgen. Toon. -
26 November 2013 - 22:28
Annie Ament:
Hallo Riny en Mieke
Wat ontzettend leuk jullie te volgen. En wat een belevenissen onderweg. Elke dag iets bijzonders maar aan het eind van de dag hebben jullie het toch maar weer gehaald. Knap hoor. Ik geniet echt van jullie avonturen en raak helemaal enthousiast. Zal jullie op de voet volgen. Succes verder. Groeten, Annie -
26 November 2013 - 23:38
Nel:
Hallo Mieke en Riny
Erg leuk om jullie reis mee te kunnen "beleven".
Zo mooi en duidelijk beschreven! Elke dag weer een nieuw avontuur!
En vanaf april de zon tegemoet!!
Hoop dat jullie blijven schrijven!
-
27 November 2013 - 06:55
Christa:
Hallo Riny en Mieke
Wat een mooi verslag. Ik vind het ongelooflijk. Echt zwaar wat jullie doen.
En Riny, je was er zo bescheiden over.
Ik raak weer enthousiast om jullie daar te verwelkomen.ik ga ze mobiliseren,
Veel groetjes en succes. -
27 November 2013 - 13:26
Ria Cox:
OhOh lieve meiden ...!, ik wordt al moe als ik dit lees, ik vind het bijzonder knap van jullie dat je dit avontuur aandurft en zal je dan ook op de voet volgen.
Spannend hoor..!
Groetjes en succes.
Ria en Harrie
-
29 November 2013 - 14:10
Nans Van De Bunt:
Heel veel uithoudingsvermogen hebben jullie nodig. Waarom zijn jullie nu gestart en niet met warmer en droger weer? Houd vol en schrijf de verhalen op. Ik zal ze allemaal lezen. Liefs en groeten van Nans en Rien.
-
29 November 2013 - 20:30
Jan En Els:
he he eindelijk verhalen die we mee kunnen beleven. Prachtig dames en veel respect. Wij maar fantaseren, tv kijken naar de camino, maar jullie doen het toch maar echt.
We blijven jullie volgen en kijken uit naar volgt traject met de belevenissen.
(En dat ging dan vroeger met de auto naar school !)
Misschien nog foto's ?
liefs en groetjes jan en els -
11 December 2013 - 10:32
Riek:
Ik kan me wel voorstellen, dat jullie je hier in vastbijten, om het tot een goed einde te brengen. (Familietrekje, Riny?) Maar allemachtig, wat een klus! En omdat julliie het in etappes doen, heb je natuurlijk nog veel meer kilometers te gaan (letterlijk) om in conditie te blijven.
Maar zou je het in een keer doen, dan is het ook nogal een "tour de force".
Een stukje Pieter Pad van een dag of drie heb ik af en toe wel leuk gevonden. Maar dit..... chapeau!
Ik blijf het volgen. -
17 December 2013 - 16:45
Carla:
Wat een moedige meiden zeg om zo'n tocht te ondernemen Ik vind het erg leuk om op deze manier een stukje van jullie reis mee te beleven. Succes en een hele fijne reis.
-
25 December 2013 - 07:48
Jaap Van Houtum:
Hoi juf Riny,
Allereerst merry christmas!
Bedankt voor je kaart.
Heel veel succes met je grote onderneming!
Groetjes Jaap
-
29 December 2013 - 15:03
Franka Rijkers:
Hoi Mieke, en je loopmaatje natuurlijk, lijkt me SUPER-leuk om dat te doen!
Heel veel succes dames !!
P.s. die schelpjes brengen die geluk ??
Groetjes Franka -
03 Maart 2014 - 11:15
Toos,:
Dag dappere dames,
Veel wandel, plezier op naar devolgende etappe, we volgen jullie.
gr Toos -
27 Maart 2014 - 14:03
Astrid :
Hoi Mieke en Riny, ik wens jullie heel veel plezier en succes met de wandeltocht. groetjes Astrid. -
27 Maart 2014 - 18:44
Sjerty Van Herten:
Wat hebben jullie al moeten afzien bij de eerste etappes.
Maar deze 2 doorzetters gaan het zeker redden.
Heel veel succes bij de start op 1 april!
Wens jullie een voorspoedige tocht!
Sjerty
-
28 Maart 2014 - 10:01
Jac En Toos:
Hoi Riny en Mieke
We wensen jullie beiden een geweldige tocht naar Santiago.Heel veel succes op 1 april als jullie het laatste en langste stuk van deze tocht beginnen.
Toos en Jac -
30 Maart 2014 - 22:14
Ria En Harrie:
Hallo dappere meiden
Wij wensen jullie morgen een fijne start , en wij kijken mee...!
Ria en Harrie -
31 Maart 2014 - 11:49
Corry En Gerrit:
Wij wensen jullie een voortvarende wandeling toe en dat deze onderneming een "steentje" zal bijdragen tot ieders geluk.
Wees gegroet,
Cory en Gerrit. -
31 Maart 2014 - 12:15
Godelieve:
Hoi Mieke en Riny,
Heel veel succes met deze prachtige wandeling. Ben ervan overtuigd dat het jullie veel zal brengen.
Ik zal jullie verslag op de voet volgen.
Groetjes, Godelieve. -
01 April 2014 - 14:48
Henk En Anton:
Dat deze wandeling jullie mag brengen naar je doel en betekenis.
Elke dag opnieuw de liefde voor je leven in het buitenzijn (de natuur) benoemen. -
01 April 2014 - 16:52
Hanny:
Hoi Mieke en Riny
Geweldig dat jullie dit doen. Heel veel succes, lekker genieten en we gaan jullie zeker volgen -
01 April 2014 - 18:56
Els En Maart-Jan:
Hallo Mieke en Riny,
Jullie eerste wandeldag zit er nu al weer op en de eerste ervaringen hebben jullie al weer opgedaan!
Wij wensen jullie heel veel plezier en heel veel mooie ontmoetingen toe, want die gaan zeker komen! Geniet ervan, we volgen jullie op de voet.
Lieve groetjes,
Els en Maart-Jan
-
01 April 2014 - 22:17
Annet Vermeulen:
Hallo dames, ontzettend veel wandelplezier gewenst. Het weer is in ieder geval prima, veel succes, de eerste dag zit er weer op. Ik ben benieuwd naar jullie verhalen, groetjes Annet -
03 April 2014 - 12:19
Toos Van Der Ven:
Wat een prachtig reisverslag tot nu toe, respect! Dit is alweer de 3e dag van jullie 4e en laatste etappe en ik ben zeer benieuwd naar jullie verdere verslagen. Ik ga jullie zeker volgen.
Mieke en Riny, heel veel wandelplezier en chapeau! -
03 April 2014 - 20:34
Jessica Marchal:
Mieke en Riny, wat leuk de site!! Hopelijk kunnen jullie dit onderweg nog een beetje bijhouden :) Heel veel plezier en sterkte toegewenst onderweg! maar vooral lekker genieten. Liefs Jessica -
04 April 2014 - 14:12
Ine Habraken:
Mieke en Riny, zo jullie zijn onderweg en kan de "grote" tocht afgemaakt worden, samen veel wandelplezier en hou het op het rechte pad... we gaan jullie volgen, met jullie verslag en in juni w.s. met de motor.
Groeten Harrie en Ine -
04 April 2014 - 16:51
Diana Grove:
Mieke en Riny,
alweer een paar dagen aan de wandel. Ik ben benieuwd naar jullie verhalen. Geniet ervan en heel veel succes.
groetjes Diana -
05 April 2014 - 09:17
Wilma:
ha Mieke en Riny,
sjonge jonge wat een verhaal zeg, ik hoop dat de eerste dagen goed verlopen zijn, we zijn erg benieuwd naar jullie verhaal, heel veel succes saampjes, dikke kus X en blijven genieten!!!!! groetjes
Ferry en Wilma -
05 April 2014 - 21:40
Ria:
Dag Mieke en Riny. Ik had niet in de gaten dat deze waarbenjij.nu al tijdens jullie voorbereiding bestond. Ik heb alles gelezen en neem nu al mijn petje voor jullie af. Veel plezier, mooi weer, en heel veel positieve beleving! We blijven jullie volgen. Groetjes Ad en Ria -
14 April 2014 - 06:02
Jannie Vermeer:
Hallo Riny en Mieke,
Geweldig om alles te lezen. Hoop dat het goed met jullie gaat en wens jullie een mooie en goede tocht. Ik blijf volgen. lieve groet,Jannie -
17 April 2014 - 21:52
Maria Van Der Wijst:
Heb in één adem een heleboel verslagen gelezen over jullie tochten richting Compostella. Het is erg goed geschreven en heel beeldend. Je bent er op deze manier echt een beetje bij… Maar jullie doen het in het echie! Chapeau!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
